Biscordel

Un ano mais xa pasou o día da nosa patrona, si, si, patrona, Biscordel é o nome dunha Santa, menos mal que a ninguén se lle ocorreu poñelo como nome a unha muller, porque orixinal é, non digades que non, pero bonito?! buf!. Eu non coñezo outra no mundo mundial, ademais hai xente que pensa que é un Santo, bueno ó mellor non o sabemos e resulta que xa antes habia santos gays, porque mais ben parece iso, nome de home, pero o que é a súa figura é bonita, é morena co pelo ondulado, non moi largo, aínda que agora que o penso non hai santas rubias, será polo de ser tontas?. A flor con que toda a vida se adornou a Santa no seu dia ( de feito por aquí chemaselle o ramo de biscordel) é esta:




Este ano houbo sorte co tempo, non choveu, fixo sol de día e un pouco de frio á noite, pero para correlo que mellor cousa que bailar, bailar bailamos eh! de día cos gaiteiros e de noite coas orquestas.



Foi un éxito que os cabezudos foran cos gaiteiros, seica era unha tradición moi anterga na nosa galiza e que en moi poucos sitios queda, a ver se logramos recuperala, pasase moi ben. Un dato interesante do Biscordel é que nos anos 50 facíase un globo coma o de Betanzos e botábase durante a función .
E xogamos ó escondite, a pillala silla, a bailar bailes mundiales, e que o día dos patróns sempre se come de mais e logo hai que queimar calorías para volver a cenar.





Creo que disfrutamos mais os grandes.... jajaja.
Só nos faltou unha cousa, o noso Iago, pero para o ano xa ven ó Biscordel, que o imos celebrar coma nunca, por él!!! virán tamén Xoel e André os nosos novos sobriños que nacerán en xeneiro e febreiro.

Picos-Picos

Esta fin de semana fixemos a comida anual dos primos Picos, os que poden vir, claro, xa case son mais a xeración dos pequenos que da nosa, e iso que tardamos en procrear, jeje.









Este ano tiñamos organizado pola tarde uns paseos en Kaiak, que desde logo non olvidaremos!, pasamolo tan ben coma os pequenos:



Que cordinación!, que maestría!, que saber remar!, bueno, bueno!...

Para que vexades que disfrutamos coma enanos, e que me atrevín a remar! porque non estaba a auga nada fria, que se non.... nanai de la china, que aínda que pensedes que non acabamos todos mollados.

Pan!

Hoxe vai ir de pan, si si, que onte cocimos, jeje.

Hai anos que meus pais eran especialistas en cocer, daquela aínda se botaba trigo, e tiñas que esperar a que che tocara mallar porque ían por orde riguroso dun lugar a outro, coa malladora, a limpadora e toda a recua de xente que acompañaba, os traballadores, os fopeiros... había de todo. Pois ben, para recordar como se bota o trigo, e os tempos da malla, aínda que xa non hai que segar nin facer os mollos, que xa o fai unha máquina soliña, decidimos meu irmán e mais eu botar un pouco trigo, haber que pasaba, pois nada! xa mallamos e xa temos o trigo limpo en sacos, xa fomos ó muiño.... e quen amasa? se meu pai agora non pode, primeiro fixemos a proba cunha amasadora desas que compra a xente para a casa, pero saleu regular, como amasaba meu pai nada!, bueno pois eu non quería renunciar á boliña quente co leite, entón metínme coas mans na masa! si señor!!. Miña nai quentou a auga co sal e controlou a cantidade de fariña, eu amasei!! e meu pai quentou o forno; puxemos o pan a bordo, preparamos unhas pizzas, uns bolos.....




enfornamos e.... mi madriña que ben sabía a bola!!!. Antiguamente tamén era costume cambiar a bola cun veciño ou con alguén da familia, pois ben eu non a cambiei pero si que lla levei a miña prima María José, que lla tiña prometido, porque ela tamén se acorda de comer a bola quente co leite cando era pequena, pero era mais larpeira que min que lle botaba colacao, jejeje.

É moi tarde!

JO! son as 12 da noite e non teño gana de escribir, pero prometo poñer algo esta semana! anque sea do mes pasado! daravos igual, non?

Cáceres - Trujillo

O Voley tamén deixou tempo para unhas escapadiñas, o centro histórico de Cáceres, a cidade xa estivo habitada dende a prehistória, pasando despois polos romanos, os árabes, os frates... pero é no s.XVI cando a cidade completa case definitivamente o seu conxunto monumental, coa construcción da maioría dos palacios e casas señoriais, está reconocida pola UNESCO dende 1986 como cidade Patrimonio da humanidade.







O barrio xudeu.




A praza Maior.
En Cáceres hai un queixo de moita fama: A Torta do Casar. Nos comémolo con solomillo quente, estaba bo, pero case sempre se come untado en pan, que xa é mais para quen lle guste o queixo.


Trujillo.



Resulta que cando chegamos a Trujillo dentro do casco historico estaban poñendo carpas, e enteramonos onte que era para a festa do queixo e inaugurarona os principes, bueno, dise de Trujillo que é grande e parece unha fortaleza, e así mesmo é. Francisco Pizarro, Francisco de Orellana e mais descubridores de America danlle un impulso arquitectónico de enorme valor histórico-artístico, sendo unha das mais fermosas de Extremadura, tamén unha das que mais rehabilitación necesita, ten 36 sitios que se poden visitar, conventos, iglesias, alcázares, palacios, casas, O castelo árabe... todo dentro da fortaleza e por calles empedradas e angostas.








E tamén hai habitantes con dúas alas e un pico moi largo....

Voley en Cáceres

O Sansa Voley-Aldabarán, chegou ás finales para o ascenso á liga fev nacional, xogabase en Cáceres, e aló fomos de animadores, foron un exemplo de boas prácticas deportivas, estamos moi orgullosos deles, aínda que non conseguiran o ascenso, demostraron contra Madrid, Ibiza, Andorra, Valladolid e Cáceres, que somos tan bos xogadores coma eles, salvando as diferencia de idades, ( o noso xogador mais vello ten 26 anos, cando os do Madrid, por exemplo, o mais novo debía ter 32). Demostrando a alegría nos partidos ganados e o bon saber perder, deixaron a San Sadurniño nun posto de honor e orgullo. Digo todo isto porque é verdade. Cando perdeu o Cáceres contra deles, pensei que non era verdade o que vía, xogadores ensinando o dedo corazón a o público de sansa!, que vergonza!. Cando o Sansa perdía dirixíanse a o público aplaudindo con respeto, incluso algunha vez festexaron cos gañadores.




De principio a fin oíanse os animos para o Sansa.



E deixo as visitas do Centro historico de Cáceres e Trujillo para outra entrada.

Antroido

Ano tras ano pasa o antroido polas nosas vidas, sen embargo hai vidas que están sempre de antroido, digamos que aquí cada un tería unha opinion, pode ser que sexan antroidos polas vestimentas ( pensando en Cibeles), pode ser que non teñas nin para vestir (pensando na xente que quedou sen nada), pode ser que sexas tan rico que sexas excentrico (pensando en Prince), pode ser que che de igual a moda e que estés moi pasado, etc.., e tamén pode ser que sexas normal e te vistas como queiras...

Este ano non tiben ganas de antroido, pero algunha que outra cousa fixen:





Unha marioneta un pouco larga , jajaja

Se todo vai ben para o ano, esperade xa veredes!!

A neve

Pola mañá cando me levantei non o dudei nada, collín a cámara, e funme para un dos sitios mais altos de Igrexafeita. Non podia asimilar tanta beleza! era como se ó respirar se me fora derreter a neve, e non quería!. Fixen o que puiden, hai que aprobeitar o momento así que ás 9 da mañá estaba en marcha, e isto foi o que atopei.




E cando vas polo camiño...



e chegas ó final:






Ahí está Igrexafeita! bueno non toda, eh!.

Celanova

Camiño de Lobios, pódese pasar por Celanova, terra de escritores como Celso Emilio Ferreiro, Curros Enrriquez e a súa Virxe do Cristal e Mendez Ferrín. Terra tamén de danzantes e bandas de música. Ourense, dentro da nosa galiza, outras costumes, quizais mais arraigadas. A matanza do porco é un acontecemento, ese dia os pequenos non van á escola, xuntanse 20 ou 30 persoas para tal quefacer, aquí non se comen as tripas, nin nunca tal fixeron, fanse os chourizos de carne ou de cabaza. O magosto outra festa case sagrada, e as bandas de música e os seus ensaios, algo que non falta en cada pobo. A romaria da Ramallosa, a daVirxe do Cristal, e a subida ó Castro Mao, son festas de verán que enchen Celanova de xente.




Monasterio de San Salvador, fundado por San Rosendo, nel atópase o concello, un instituto e algo mais que non me acordo.




Vilanova dos Infantes- a 2km de Celanova. É un pequeno pobo que moitas das súas casas están feitas coas pedras do castelo e outras aprobeitando o muro que o rodea, a foto está sacada dende a Torre.