Fopeiros

Isto dos blogs está moi ben, pero hai veces que estamos fopeiros eh!, ou non se nos ocorre que poñer ou non hai gañas de escribir, ai! co divertido que é ler o dos demais! . Loli e Chelo que son as que mais tempo levan sen escribir, a ver se poñen alguhna cousiña aínda que sexan chistes oh!, e Victor debe de estar super ocupado coas novas clases, e nada! non ten tempo nin de sacar fotos. E eu tampouco estou moi inspirada así que... a ver quen é o primeiro!!

Ridimoas

Ridimoas é unha asociación de Ribadavia que se adica dende o ano 88 á conservación de bosque autoctono, ten numerosos premios entre eles un de Félix Rodriguez de la fuente...





Nós temos na nosa parroquia unha fraga que pouco a pouco vemos como os que se dedican á industria madereira a van destruindo. Un grupo de persoas interesadas en que a nosa flora non desapareza do noso entorno visitamos esta asociación este fin de semana co ánimo de crear unha parecida, tentaremos de conservar o que queda e recuperar a que se perdeu, entre outras cousas, levaranos tempo, xa o sabemos, pero se non empezamos nunca, acabarase, e despois falaremos en pasado daquelas cores que se ven cando ven o outono, dos verdes que veñen coa primavera, dos numerosos muiños que hai...




As fotos son da visita que fixemos, pero cando faga tempo enseñareivos a nosa fraga xa veredes que chula!

Que tal uns melindres?

Orellas, freixós dulces e salados, recheos do que queiras... pero uns melindriños, son uns melindriños eh!.
Fariña a que faga falta, ovos uns cantos, anís ben del, aceite do bon, sal e un pouquiño roial, amasamos todo ben amasadiño, deixámolo decansar un pouco e estiramos unhas tiras para facer uns rosquiños, fritimos, botamolos nun bol moi, moi grande e... facemos o glaseado, medio vaso de auga por dous de azucre, cocémolo 5 minutos e botamolo encima dos melindres, sin deixar de remexer!! que se non quedan brillantes e pegados, e teñen que quedar blancos!!.
Umh! que ricos están!.
Vedes que rápido se fan.

Froita

Tiben un antoxo, meteuseme na cachola mercar canta froita atopara, Pitihayas, Pasifloras, Peras, Piña, Kiwis, Amorodos, Cirolas, Mazás de mil clases, Mango, Granada, Nashis........ Pero non puiden! non me cabían na bandexa.
Antes cando parían as mulleres regalabanlles viño Sanson, unha galiña para sopa, chiculate, coñac... en fin cousas de probeito, xa sei que antes non había a abundancia de hoxe, e que esas mesmas cousas agora case non terían xeito. Facendo memoria a min unha veciña regaloume sopa, jejeje. O que quería dicir é que agora todo o mundo regala flores ou plantas, enchense as casas de cestos cheos de plantas, que están chulos... pero non se nos ocorren outras ideas ou que??.
Pois por si algún dia tedes que facer un regalo que non sexa igual que os demais podedes copiarme a bandexa de froita que lle preparei á primeira parida, a nai de Xoel, a segunda que será esta semana levará outra parecida, ou se non unha cesta chea de variedades de chocolate lindt como lle fixen hai 4 anos á nai de Iago. A calquera das dúas gustoulles moito o regalo.

Vai de blanco.

Eu non me esquecía de publicar algo no blog o que non sabía era o que ía poñer, porque sempre se me viña á cabeza a mesma cousa e non quería poñer nada diso.



Este ano polo Nadal a asociación veciñal fixo unha exposición de fotos de comunións e bodas que houbo na parroquia, dende as mais novas ás mais vellas. Os ferrolanos fan en FIMO o salón de Blanco pois nós fixemolo no local. A xente colaborou con ganas e xuntamos unha boa morea de fotos e complementos de ditos eventos. Houbo fotos moi vellas e tamén das que non existen, si, si, porque o Nadal inclue o dia dos Santos inocentes..... jijiji. Fixemos unha montaxe, moi caseira, pero que a xente creeu que era certo.
¡¡ Casamos a Isabel e a David!! e quedaron así:



Eu non podía creer que a xente o creera, ¡ se Anxo é mais pequeno! e David non ía levar ese traxe!!. Pois a algúns coloulles.
Pasamos uns días de recordos e risas cos veciños, que valeron a pena, a parte de disfrutar con eles un chocolatiño quente para o frio.

Biscordel

Un ano mais xa pasou o día da nosa patrona, si, si, patrona, Biscordel é o nome dunha Santa, menos mal que a ninguén se lle ocorreu poñelo como nome a unha muller, porque orixinal é, non digades que non, pero bonito?! buf!. Eu non coñezo outra no mundo mundial, ademais hai xente que pensa que é un Santo, bueno ó mellor non o sabemos e resulta que xa antes habia santos gays, porque mais ben parece iso, nome de home, pero o que é a súa figura é bonita, é morena co pelo ondulado, non moi largo, aínda que agora que o penso non hai santas rubias, será polo de ser tontas?. A flor con que toda a vida se adornou a Santa no seu dia ( de feito por aquí chemaselle o ramo de biscordel) é esta:




Este ano houbo sorte co tempo, non choveu, fixo sol de día e un pouco de frio á noite, pero para correlo que mellor cousa que bailar, bailar bailamos eh! de día cos gaiteiros e de noite coas orquestas.



Foi un éxito que os cabezudos foran cos gaiteiros, seica era unha tradición moi anterga na nosa galiza e que en moi poucos sitios queda, a ver se logramos recuperala, pasase moi ben. Un dato interesante do Biscordel é que nos anos 50 facíase un globo coma o de Betanzos e botábase durante a función .
E xogamos ó escondite, a pillala silla, a bailar bailes mundiales, e que o día dos patróns sempre se come de mais e logo hai que queimar calorías para volver a cenar.





Creo que disfrutamos mais os grandes.... jajaja.
Só nos faltou unha cousa, o noso Iago, pero para o ano xa ven ó Biscordel, que o imos celebrar coma nunca, por él!!! virán tamén Xoel e André os nosos novos sobriños que nacerán en xeneiro e febreiro.

Picos-Picos

Esta fin de semana fixemos a comida anual dos primos Picos, os que poden vir, claro, xa case son mais a xeración dos pequenos que da nosa, e iso que tardamos en procrear, jeje.









Este ano tiñamos organizado pola tarde uns paseos en Kaiak, que desde logo non olvidaremos!, pasamolo tan ben coma os pequenos:



Que cordinación!, que maestría!, que saber remar!, bueno, bueno!...

Para que vexades que disfrutamos coma enanos, e que me atrevín a remar! porque non estaba a auga nada fria, que se non.... nanai de la china, que aínda que pensedes que non acabamos todos mollados.